Jaszczurczy szkielet

szkieletPrzodkami węży były jaszczurki żyjące w podziemnych korytarzach, gdzie posiadanie kończyn w zasadzie przeszkadza w poruszaniu się.

Anakonda i kilka spokrewnionych z nią węży to gatunki stosunkowo prymitywne pod względem ewolucyjnym. Za tym stwierdzeniem przemawia obecność w składzie szkieletu anakondy szczątkowych kości pasa biodrowego i kości udowych.

Z każdej strony kloaki anakondy są rozmieszczone dwie ostrogi, które są pozostałościami po kończynach tylnych i tworzą tzw. pazury odbytowe. Pazury te są większe u samców niż u samic i służą do zaczepiania się o ciało samicy w czasie godów. W okresie rozrodczym samce wydają głośne, dudniące dźwięki. Uważa się jednak, że samiec anakondy znajduje samicę za pomocą węchu. Po kopulacji para rozdziela się i nie utrzymuje dłużej ze sobą kontaktu. Anakondy, podobnie jak spokrewnione z nimi węże boa, są wężami jajoży-worodnymi. Rozwój jaj następuje w ciele samicy w obrębie błon płodowych. Samica anakondy trzy miesiące po kopulacji rodzi w pełni rozwinięte młode. Po wydaniu na świat potomstwa samica nie opiekuje się młodymi i pozostawia je swemu losowi. Małe anakondy w dniu urodzin mają 65-90 cm długości i już od pierwszego tygodnia życia zaczynają samodzielnie zdobywać pokarm, którym są ryby, niewielkie ssaki i jaszczurki. Duża samica anakondy może urodzić na raz od 20 do 40 młodych, ale są też znane przypadki, kiedy jedna samica wydała na świat ponad 100 węży.

Szeroko otwarta paszcza

Anakonda nie żuje i nie rozgryza pokarmu na kawałki. Po prostu połyka ona w całości upolowane przez siebie zwierzę. Potrafi połknąć zdobycz, która jest o wiele szersza niż jej głowa i tułów. Kości czaszki zwierzęcia połączone są za pośrednictwem elastycznych więzadeł i dzięki temu mogą rozsuwać się szczególnie szeroko. Kiedy wąż rozpoczyna połykanie, rozwiera kości szczękowe, rozciąga elastyczne więzadła oraz skórę i w ten sposób dopasowuje szerokość otworu gębowego do wielkości ofiary. Kości mózgoczaszki chronią mózg węża przed zmiażdżeniem, a zastawka w tchawicy pozwala mu na ciągle oddychanie w trakcie połykania pokarmu, które może trwać dość długo. Połknięta ofiara tworzy zgrubienie w ciele węża, które stopniowo przesuwa się do tylu. Duża zdobycz wystarcza anakondzie na kilkanaście dni.

Wąż zwykle szuka cichego miejsca, aby ją strawić w spokoju i może tam spędzić nawet kilka tygodni. Takich miejsc w regionie ich występowania wciąż ubywa. Dorosłe anakondy mają niewielu wrogów naturalnych. Odstraszają one nieprzyjaciół samym swym wyglądem i rozmiarami ciała. Zaatakowane, rzucają się na napastnika z szeroko otwartą paszczą, jednak rzadko kiedy gryzą. Nawet najbardziej napastliwy i głodny drapieżnik rzuci się w popłochu do ucieczki, gdy zobaczy przed sobą szeroko otwartą paszczę ogromnego węża.